سعید جلالی در عین حال به پرسش‌هایی درباره‌ی تاثیرگذاری «آوای باران» بر فرهنگ مردم، ضعف‌های این مجموعه و خط قرمزهایی که در این سریال با آن روبه‌رو بودند پاسخ گفت و این نکته را یادآور شد که متاسفانه بخشی از واقعیت‌های کودکان کار، قابل پرداختن در تلویزیون نیست.

تکدی‌گری؛ ایده شروع «آوای باران»
نویسنده‌ی «آوای باران» گفت: پرداختن به بچه‌های کار و تکدی‌گری، ایده‌ی شروع «آوای باران» بود اما هر سوژه‌ای به خودی خود قابلیت پرداختن و قصه‌پردازی ندارد. شما دیده‌اید یکسری کارهایی که به بچه‌های کار و بچه‌های خیابان پرداخته‌اند اما هیچ‌کدام دیده نشده‌اند و یا مردم آن‌ها را حس نکرده‌اند؛ در حالی که آنچه لازمه‌ی این هست که مردم قصه را حس کنند و همراه آن بیایند، حضور قصه‌ها در کنار یک قصه ملودرام اجتماعی خوب و تأثیرگذار است.
 

سعید جلالی در عین حال گفت: ما باید قصه تکدی‌گری و بچه‌های کار را در «آوای باران» در دل یک ملودرام اجتماعی، در دو قصه موازی می‌گنجاندیم تا مردم هم قصه اجتماعی ما را ببینند و هم با شخصیت‌ها و کاراکترهای آن همذات‌پنداری کنند. هم قصه دختری را ببینند که پدرش از او دور افتاده است و در کنار آن با یک پدیده‌ای مواجه می‌شوند که با کاراکتر همذات‌پنداری می‌کند به دلیل آنکه در موقعیت و شرایط کودکان کار و خیابانی قرار گرفته است. مخاطبان چنین موقعیت‌هایی همراهی می‌کنند.

«آوای باران» پایان غافلگیرانه‌ دارد
او اشاره کرد: در حال حاضر خیلی‌ها معتقدند می‌توان انتهای سریال «آوای باران» را حدس زد اما من به جرأت به شما می‌گویم این سریال را نمی‌توان حدس زد. این کار پایانی کاملا متفاوت نسبت به سریال‌های قبلی‌اش دارد و اگر دقت کرده باشید سریال «زمانه» و یا «دلنوازان» پایان‌بندی‌های مشخص داشتند، اما «آوای باران» پایانی کاملا متفاوت از سریال‌های قبلی دارد. برای پایان این مجموعه نیز وقت زیادی گذاشته‌ایم و سعی کرده‌ایم به یک نتیجه‌گیری قابل باورپذیر و در عین حال دلچسب برای مردم ایران برسیم.

جلالی با اشاره به اینکه بیننده ایرانی پایان تلخ را اصلا دوست ندارد، تصریح کرد: مخاطب، پایان خیلی شیرین را هم دوست ندارد. از طرفی پایانی که انتها هم نداشته باشد را دوست ندارد. بیننده دوست دارد در پایان سریال نتیجه ببیند. اگر این‌گونه نباشد تمام زحماتی که در طول سریال کشیده می‌شود به فنا می‌رود در نتیجه یک نتیجه‌گیری مثبت از قصه می‌کنیم در عین حال که پایان این سریال غافلگیرکننده است.

در مورد «آوای باران» بی‌انصافی می‌شود
این نویسنده درخصوص برخی نقدها درخصوص این سریال مبنی بر ناسزا گفتن و فحش از زبان کاراکترها، اظهار کرد: درست است در این مجموعه تندصحبتی می‌شود، اما هیچ‌گاه بددهنی به معنای فحش نیست. اگر قشر گداها در سر چهارراه‌ها را ببینید، متوجه می‌شوید که چطور با هم صحبت می‌کنند و با چه الفاظی همدیگر را صدا می‌زنند. ما که نمی‌توانیم از این الفاظ استفاده کنیم. اما اگر قرار نبود لحن تندی به آن‌ها بدهیم و بی‌ادب نباشند اولین سوالی که همین منتقدان می‌پرسیدند این بود که این سریال اصلا شبیه به جامعه نیست. ما سعی کرده‌ایم شبیه به جامعه و واقعیت پیش برویم، اگر غیر از این بود مردم با این سریال ارتباط نمی‌گرفتند.
 

بازی الهام چرخنده تأثیرگذار بود
جلالی در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود به چینش بازیگران این مجموعه اشاره کرد که رضایت‌بخش بوده است و توضیح داد:‌ اتفاقی که در این کار افتاد حضور الهام چرخنده در این مجموعه بود. حضور این بازیگر به دلیل قابلیت‌های بازیگری‌اش بود که از قبل می‌شناختیم و خیلی آگاهانه او را انتخاب کردیم. او از پس نقشش خیلی خوب برآمد و شاید یکی از بخش‌های گیرایی قصه ما و جذب مخاطب غیر از قصه، بازی الهام چرخنده بود که تأثیرگذار بود. در کنار آن سام درخشانی پارتنر خوبی شد و او نیز ایفای نقش متفاوتی نسبت به کاراکترهای قبلی‌اش داشت.
 

ریسک انتخاب بازیگران بسیار بالا بود
نویسنده «آوای باران»‌ در این مجموعه از ریسک انتخاب بازیگران گفت که بسیار بالا بود و توضیح داد: این ریسک به این علت بود که قصه ما در دو مقطع تاریخی پیش می‌رفت. جلالی در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود به بخشی از ضعف‌هایی که در این مجموعه وجود داشته است اشاره کرد و گفت: درست است منکر ضعف‌های «آوای باران» نیستیم. در طراحی صحنه، گریم و بخش‌هایی از تصاویر در فصل اول نیز ضعف‌هایی وجود داشت اما کلیت کار خوب بود.
 

این نویسنده درخصوص انتخاب بازیگران جوان برای مجموعه «آوای باران»، توضیح داد:‌ در انتخاب این بازیگران ریسک بزرگی داشتیم به جهت اینکه 80 درصد از آن‌ها اولین کارهایشان را تجربه می‌کردند. حتی آزاده زارع که در نقش باران هنرنمایی می‌کند، تجربه زیادی در تلویزیون و سینما نداشت اما با وجود اینکه نقش‌های آن‌ها بسیار پیچیده بود، به خوبی توانستند بیننده را با خودشان همراه کنند و در نتیجه می‌توان گفت کلیت انتخاب بازیگران خوب بوده است اما می‌توانست بهتر از این هم باشد.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

فرم دهنده سينه ايربرا ( arie bra )

جهت توضیحات بیشتر اینجا کلیک کنید

پرداخت وجه بعد از دریافت کالا درب منزل

قيمت :فقط  38800 تومان

سایز بندی:

S-M: 60-70

M-L:70-80

L-XL:80-90

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«آوای باران» چه خط قرمزی داشت؟
او در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه آیا فیلم‌نامه این سریال با خط قرمز مواجه شد به دلیل اینکه به کودکان کار می‌پردازد؟ گفت: به جرأت می‌گویم در این چند سالی که کار می‌کنم، «آوای باران» اولین فیلمنامه‌ای بود که ما در آن هیچ خط قرمزی نداشتیم یعنی اساسا تلویزیون و به ویژه مدیر شبکه سه سیما، همکاری‌های لازم را با ما داشته‌اند. هیچ دخل و تصرفی بر روی فیلمنامه صورت نگرفت و هیچ اذیتی نشدیم با وجود اینکه بخش‌هایی از این سریال کاملا خط قرمز بود.
 

نویسنده «آوای باران» افزود: خوشحال هستم که تلویزیون در پرداختن به بچه‌های کار به ما اعتماد کرد و نتیجه اعتمادش را در آمار بالای بیننده می‌توان دانست. از طرفی به دلیل اینکه شاخ و برگ این سریال را نزدند و به کار کمک کردند باعث شد که بیننده‌ی خود را داشته باشد و مردم پس از مدت‌ها پای تلویزیون بنشینند و کار خودمان را ببینند. از این بابت خوشحالیم که خط قرمزی نبود و ما خیلی راحت کارمان را انجام دادیم.

مگر انگ هندی‌ بودن بد است؟
نویسنده سریال «آوای باران» درخصوص خط قصه این سریال که برخی منتقدان آن را مشابه فیلم‌های هندی دانسته‌اند، اظهار کرد:‌ آیا پرداختن به قصه‌های هندی بد است. اگر بد است و سینمای هند و سینمای ضعیفی است پس چرا در تمام دنیا فیلم‌هایشان را می‌فروشند. حتی کشوری مثل آلمان تلویزیونی اختصاصی مربوط به سینمای هند دارد. سوال اینجاست چرا اینقدر سینمای هند پویاست و سالی چندین هزار فیلم می‌سازد و همه فیلم‌هایشان هم می‌فروشد؟ بنابراین این انگ، شبیه آن است که یک زمانی می‌گفتند فلان فیلم، «فیلم فارسی» است. حال این سینمای هند هم انگ جدیدی است که منتقدان می‌زنند در حالی که اطلاعاتی درخصوص سینمای دنیا ندارند و فقط یک چیزی را به عنوان تقلید یاد گرفتند و تکرار می‌کنند.

حرف پایانی نویسنده «آوای باران»
سعید جلالی درخصوص تیپ قصه «آوای باران» به یک نکته‌ اشاره کرد و گفت: اگر ما تیپ قصه‌هایی مثل «آوای باران» را در نظر بگیریم خیلی از قصه‌های کلاسیک و معتبر دنیا از جمله چارلز دیکنز، بینوایان، سیندرلا، آرزوهای بزرگ و اولیور تویست و ... همه قصه هندی می‌شوند. در حالی که قصه «آوای باران» نیز حول این ماجراها ساخته شد. کسانی که انگ فیلم هندی را می‌زنند بهتر است یک بار آثار ادبی دنیا را بخوانند و آن موقع متوجه می‌شوند که ادبیات نمایشی دنیا همه شبیه به هم است. با این تفاوت که یکی را در سینمای هند می‌سازند، یکی را در هالیوود و دیگری را هم در ایران. اما مهم، درست حرف زدن است و نوشتن قصه‌ای که مخاطب را پای تلویزیون بنشاند و آن را با قصه همراهی کند.